Het is zaterdagochtend half zeven. Terwijl de zon opkomt rijden mijn dochtertje en ik richting Arnhem. Daar zal een reisbus vanuit Berlijn aankomen om ons vakantiekindje naar Nederland te brengen. Hij komt al voor de derde keer zomervakantie vieren bij ons in Otterlo. Niet alle kinderen hebben het geluk om op te kunnen groeien in een veilige gezinsomgeving. Pax Kinderhulp organiseert daarom al meer dan 60 jaar vakantiereizen voor kansarme kinderen. Wij mogen gastgezin zijn voor een Duits jongetje die door sociale omstandigheden niet meer thuis kan wonen. Voor hem, en vele anderen, is zo’n zomervakantie een lichtpuntje in hun vaak moeilijke kinderjaren.

Hoe dat is, zo’n vakantiekind? Nou, druk! “Ons” jongetje was slechts 5 jaar oud toen hij voor het eerst bij ons kwam, een paar maanden ouder dan mijn dochtertje. Hij heeft ontzettend veel energie en gedraagt zich toch een beetje anders dan je van leeftijdsgenootjes gewend bent. Zeker het eerste jaar was het even zoeken naar wat wel en wat niet werkt. Maar wat geniet hij van de dingen die voor ons zo normaal zijn. Alleen al onderweg van Arnhem naar Otterlo is hij onder de indruk van alle koeien en paarden die hij in de weilanden ziet lopen. En mais, dat koop je toch in de supermarkt? In Otterlo groeit dat gewoon op het land. Daar mag je zelfs doorheen lopen om een speurtocht te doen, en achteraf verdien je ook nog eens een ijsje. Wandelen door de bossen met de hondjes, de hoge zandbergen op en af rennen, pootjebaden bij de Zanding (de luxe van het behalen van een zwemdiploma heeft hij niet). Fietsen? Dat leren de meeste kinderen in een drukke Duitse stad zoals Berlijn niet. Daarom gaat hij voorop de kindertandem, om zo van de mooie fietsroutes op de Veluwe te kunnen genieten. Bij opa’s en oma’s het gazon sproeien, voorop de trekker het weiland uitmaaien, de geitjes voeren, alles vindt hij leuk. Iedere avond weer naar hetzelfde boekje over Bobo luisteren, en na de laatste bladzijde vooraan opnieuw beginnen want “het is toch nog niet afgelopen?”. Hij beschrijft iedere avond de afgelopen dag als “de mooiste dag van mijn leven”. Later wil hij ook zo’n mooi huis mét een tuin, net als wij hebben hier op de Dokter Beumerlaan. Afgelopen zomer vierde hij zijn 7^e verjaardag bij ons. Van een doos gekregen van de buren (“wat zijn jullie buren aardig!”) wordt en popcornstand geknutseld om alle gasten te kunnen trakteren. Buurmeisjes uit wijk 6 kwamen langs met cadeautjes. Een verjaardag met visite, slingers, taart en cadeautjes, zo’n feest heeft nog nooit eerder meegemaakt.

Na 2 weken zit het er dan weer op. We leggen hem uit dat wij ook weer naar werk en school moeten. Het afscheid valt ons toch steeds weer zwaar maar met kleur op z’n wangen, nieuwe passende schoenen aan z’n voeten en een fotoboek vol herinneringen op schoot zeg hij dapper “bis nächstes Jahr”, oftewel, tot volgend jaar…

Mathilde Pluim